My latest blog post
De zwarte kolibirie
Ik heb zweethanden. ‘Clair Obscura’ het klonk zo cool. Een tikkeltje mysterieus. Nu zou ik het liefst wegrennen. Misschien kan ik een briefje achterlaten? Dan krijgt deze scène toch nog iets film-achtigs. Ik hoor het indringende en scherpe geluid van een naald die zwarte inkt in een gezonde huid schroeit. De geur van verbande huid. Het voelt alsof mijn maag zich omdraait. Vastgenageld aan mijn stoel. Gewoon blijven zitten. Ik wil dit immers. Toch…?!
Het is een mystieke wachtkamer in een donkere tattoostudio. Toen ik 2,5 jaar geleden voor mijn sport in Arnhem woonde dacht ik hier al over na. Een rennende vos op mijn schouderblad. Met subtiele lijntjes. Snel, dynamisch, sluw. Vossen zijn intrigerende dieren. Vooral omdat ze zo’n tweeledig imago hebben. Zijn ze aaibaar? Of juist sluw en roofzuchtig? De belichaming van snelheid op je schouder. Dat is toch mooi! En laat dit ook nét een stukje huid zijn waar mijn concurrentie niet omheen kan. Je tegenstanders op de atletiekbaan, al hijgend in je rug...
Mijn ideeën zijn vaak heel romantisch tot de werkelijkheid dichterbij komt. Plots waait de deur van de wachtkamer open en is één klap de hele ruimte gevuld. Haar entree voelt als een warme zomerzucht. Helemaal geen duistere ‘obscura’ maar een paarse franjejurk. Net boven de boezem een adelaar in een rijk kleurenpaillet en roodbruine krullen waar de zwaartekracht zich niks van aantrekt. "Are you ready honey?"
Het is een kort moment stil. Vossen zijn schuchter en hebben een scherp oog voor dreigend gevaar.
"Honestly I am… maybe…uhm.. not that sure" kraam ik
uit. Ik word bevangen door een mix van schaamte en wanhoop. Ik weet dit van mezelf. Ik ben slecht in kiezen. Nog slechter in knopen doorhakken. Wanneer dingen definitief lijken te
worden ren ik vaak weg. Ik hou niet van keuzes maken en de ambiguïteit die daar vaak aan verbonden is. Dit geldt voor alles: zelfs mijn sport en wonen. Ik ben graag in Groningen, graag in
Gelderland. Maar kiezen doe ik niet. Dan maar gewoon twee plekken tegelijk. Mijn trainer noemt me een vlinder. Chaotisch en grillig. Ik wil graag hard lopen, soms kan ik me focussen, afzien en
opgaan in strijdlust die nodig is om scherp te zijn. Maar ik hou evenveel van afleiding, cultuur, reizen, fladderen... ‘Onrust’ als karaktertrek of gewoon bang om het verkeerde te kiezen?
"I see where this is going. When you’re not 100% sure my dear, I won’t get you inked. No need to rush. But girl, sometimes you have to stop doubting your doubts".
Opgelucht sta ik buiten. Die laatste opmerking is zo treffend. Misschien is het allemaal niet zo moeilijk… Soms moet je gewoon gaan, gewoon doen. Eindeloos heroverwegen tot je geen structuur meer ziet in de wirwar van je eigen gedachtes is vermoeiend. Je verzetten tegen het feit dat je zo in elkaar zit evenzeer. Gebiologeerd kijk ik naar de letters ‘Clair Obscura’ en dan weet ik het zeker. Die sluwe vos met dat scherpe oog voor dreigend gevaar is niet mijn ding. Áls ik iets wil is het iets speels, iets dartelends. Een subtiele vlinder of een kleine kolibrie. Iets wat mij eraan herinnert dat ik die chaotische fladder best mag koesteren, maar dat deze soms, zonder al te veel schijnbewegingen, moet neerstrijken.
Op trainingsstage in het Zwitersland van Afrika
Als een sardientje zit ik in een oude gele Mercedes. Geen veiligheidsgordels. Volledig platgedrukt tussen twee vrouwen in djellaba’s. Een indringende lucht vult mijn neus. Een mix van specerijen en transpiratie. Met 7 personen vullen we een 5 persoons auto. De taxichauffeur toetert en schreeuwt heetgebakerd naar een tegenligger wanneer hij inhaalt op een tweebaansweg waar het eigenlijk niet kan. Het zweet staat in mijn handen. Als ik naar beneden kijk zie ik dat mijn sportschoenen in een plas met water staan…
Nee, dit jaar geen Potchefstroom, Monte Gordo of Lanzarote. Ik ben samen met Wouter op trainingsstage in Marokko. De eerste dagen waren flink wennen en heb ik enorm gebaald… Dat het rond dit jaargetijde koud kon zijn in Ifrane wist ik, maar deze omstandigheden had ik niet voorzien. Onophoudelijke sneeuwbuien, -4 graden, totale chaos en een verbod om de stad te verlaten. Ifrane werd door een mistige waas omtrokken en deed haar bijnaam ‘klein Zwitersland’ alle eer aan.
Door een gesloten universiteit (en dus sportschool) en een volledig besneeuwde atletiekbaan moest er de eerste trainingsweek flink geïmproviseerd worden. Zo is er heel wat op neer gereisd naar omliggende en lager gelegen dorpjes. Zo reisden we dinsdag met de taxi naar Azrou, 25 km van Ifrane vandaan, om daar de eerste krachttraining te voltooien. Eenmaal aangekomen in een middeleeuws stadje, vonden we een miniatuur krachthonk. Oud, klein en propvol met mannelijk wild. 30 vierkante meter gevuld met
testosteron-bommen op slippers en snowboats! Al snel werd duidelijk dat vrouwen zich in deze krachtschool niet vertonen. Dit werd bevestigd door de afwezigheid van vrouwen-kleedkamers maar nog veel meer door de priemende ogen toen ik met mijn schattige haltertje in de weer ging. (Ik heb mijn losse joggingbroek voor de gelegenheid maar aangehouden.)
Inmiddels zijn we een paar dagen verder en begin ik mijn draai te vinden. Vanaf het moment dat de mist wegtrok doemde plotseling en prachtig stadje op. De zon laat zich nu bijna elke dag zien en maakt duurlopen op prachtige trails aangenaam. De restanten sneeuw aan weerszijde van de weg en de kuddes wilde honden maken mijn rondjes extra bijzonder. Ja, ik geniet enorm! Van de geniale vergezichten en van de soepele tred van Marokkaanse atleten die me tijdens mijn training regelmatig voorbij flitsen. Nóg fijner is het gevoel dat mijn lichaam mee doet. Heerlijk hoe mijn longen me vertellen dat ik me op 1700 meter bevind. Ook mijn knie begint steeds minder te protesteren. Hoewel mijn kilometertotaal nog steeds de helft is van wat het geweest is en ik nog zeker niet elke dag loop, komt het vertrouwen in mijn lichaam langzaam terug!
Misschien is ‘rust’ wel het onmisbare puzzelstukje in mijn laatste stukje herstel. Het is in ieder geval fijn om even niet fulltime in de collegebanken te hoeven zitten. Uiteraard wordt er wel gestudeerd en gewerkt, maar er is veel meer RUST om optimaal met mijn sport
bezig te zijn. Mijn “cultuur-doop” en eerste trainingsweek zitten er in ieder geval op… Ik ben klaar voor de volgende twee trainingsweken!
Nu is het tijd om boodschappen te doen in de wirwar van soeks, gaarkeukens en schreeuwende kooplieden. I’ll keep you posted!
De laatste puzzelstukjes in niemandsland
Ik ben terug. Terug in het hoge noorden. Terug in de collegebanken. Terug bij Team 4 Mijl. Maar bovenal: terug bij het geloof dat de blessuretunnel lang is, maar niet oneindig.
Donderdagavond 7 november, 19.00: met handschoenen en een warme bandana sta ik verkleumd te wachten tot de rest van de groep klaar is met loopscholing. Er staat een baantraining op mijn programma en ik zou bijna zeggen dat ik zenuwachtig ben. Niet vanwege het tempo, maar vanwege de angst dat ik deze 5x1000 meter misschien niet kan voltooien. Het is precies 14 maanden geleden dat ik in een Team 4 Mijl- treintje liep. Tevens 10 volle maanden geleden dat ik überhaupt met mensen heb getraind.
Een paar minuten later loop ik in het voetspoor van teamgenootje Suzanne die strak het juiste tempo loopt. Ik focus me op haar rug, voel het opspattende regenwater en hoor mijn eigen ademhaling.
Pas na afloop van mijn training besef ik dat ik voor het eerst in maanden geen moment met mijn gedacht bij mijn knieblessure was. Wat een opluchting! Op een cocktail van blijdschap en endorfine
stap ik op mijn krakkemikkige studentenfietsje richting huis.
De volgende ochtend zit ik netjes om 09.00 in de collegebanken. Mijn bijna exploderende kuiten jengelen nog na en herinneren me aan de training van gisteren. Toch schaar ik dit type spierpijn
onder de noemer ‘heerlijk’. Spierpijn die genoegdoening geeft. Een soort beloning… Het is namelijk een bewijs dat ik langzaam op de weg terug ben.
De afgelopen maanden kreeg ik vaak de vraag: “Waar train je nu naar toe?” “Wat is je eerstvolgende doel?” Het antwoord: “helemaal niks” is dan vaak een anticlimax… Na 12 maanden blessureleed streef ik maar één ding na en dat is: fitheid. Ik heb op dit moment geen eerste wedstrijd of groot toernooi in mijn achterhoofd. Wél wil ik weer een lichaam dat volledig belastbaar is. Of dat de beste mentale aanpak is? Daar ben ik zelf nog niet helemaal uit… Wel weet ik dat de constante teleurstelling van onhaalbare doelen en een telkens stagnerende revalidatie dit afgelopen jaar niét motiverend werkten. Aan de andere kant is het soms ook lastig om te zweven in ‘niemandsland’. Doelen werken namelijk ook inspirerend en versterken je onvoorwaardelijke toewijding. Soms bungel ik tussen de ‘hier en nu-focus’ en het willen aangrijpen van een nieuw doel.
Ik voel in ieder geval dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Het is best gek om als lange afstandsloopster maar liefst 3x per week in het krachthonk te staan en ‘slechts’ 3 tot 4 x per week je
hardloopschoenen aan te trekken. De overige dagen zit ik op de fiets of gun ik mijn knie de rust die het nodig heeft. Eddy is een coach die luistert en de teamstructuur is zo opgezet dat
geblesseerde atleten weer optimaal ‘geprepareerd’ worden. Een uitgestippeld revalidatietraject, een deskundige krachttrainer en korte medische lijntjes. Kortom: ik ben in goede handen en de
fitheid-puzzelstukjes vallen langzaam op hun plek.
Eén ding is zeker: nu zweef ik misschien nog gejaagd in niemandsland, straks vlieg ik weer over de baan!
LET'S BOUNCE BACK!
Vanwaar die lange radiostilte…? Schrijven is leuk, maar wel alleen als je een samenhangend verhaal aan je lezer kan overbrengen. Voor mij ontbrak die samenhang de laatste maanden volledig! Eerlijk is eerlijk… 2017 is niet mijn jaar. Na het afronden van mijn studie dacht ik dat de wereld aan mijn voeten lag. Mijn trainingsstage in Zuid-Afrika had het fundament moeten worden van een bijzonder sportverhaal. Inmiddels maanden later, heb ik vooral een hele vervelende nasmaak aan deze trip. In Dullstroom liep ik een knieblessure op die mij de afgelopen 6 maanden bezig heeft gehouden.
In januari stelde ik de start van mijn indoorseizoen redelijk nonchalant en zorgeloos uit. Als atleet moet je immers snel je focus kunnen verleggen. De uiteindelijke start van mijn indoorseizoen had tijdens het NK indoor moeten plaatsvinden. Echter: door onophoudelijke klachten onhaalbaar. Teleurgesteld maar vol vechtlust zette ik mijn tanden in een nieuw doel: het NK cross. Waarbij een medaille toch een absolute vereiste was. Opnieuw een anti-climax: deelname niet mogelijk door aanhoudende pijn. Met aanzienlijk meer moeite dan in januari stelde ik mijn vizier bij… De focus kwam te liggen op mijn revalidatie. Zonder mezelf te veel druk op te leggen geloofde ik écht dat ik er tijdens het NK outdoor weer zou staan.
In mijn ‘Rocky rehab’-blog in mei was ik positief en vol vertrouwen. Ik dacht dat ik de opwaartse lijn te pakken had. Toch
waren afgelopen maanden een mix van hoop, terugkerende tegenslagen en onbegrip. Toen ik tijdens het NK atletiek als nukkige toeschouwer
naar prestaties van andere atleten zat te kijken, werd mij duidelijk dat ik in een vicieuze circel zat. Een gestage opbouw die voortdurend wordt onderbroken zorgt voor constante teleurstelling.
Dit deed mij twee maanden geleden beslissen dat het tijd was voor VERANDERING. Mijn blessure was na een aantal maanden niet alleen meer in mijn knie, maar ook behoorlijk in mijn hoofd gaan zitten. Fysiek heb ik mijn lichaam een kleine ‘sabbatical’ gegeven om alle ‘heelprocessen’ in mijn knie te versnellen. Tevens is deze periode goed geweest om mij mentaal te herpakken. De MRI-scan die ik liet maken bevestigde mijn vermoeden: er was zeer duidelijk kraakbeenverlies onder mijn knieschijf zichtbaar. ‘Chondropathie eerste graad’ zoals het in medische termen wordt uitgedrukt.
Een tergende blessure doet je beseffen dat het belangrijk is om mensen om je heen te hebben die onvoorwaardelijk in je geloven. Fijne
vriendinnetjes die op vrijdagavond zomaar met bioscoopkaartjes voor de deur staan. Een moeder die je er aan herinnert welke hobby’s je náást het lopen ook al weer had. Een vader die stad en land
afreist om je bij de kundigste medici op tafel te krijgen. Zusjes die je vanuit Berlijn en Colorado moed inspreken. En tenslotte…een vriendje met engelengeduld.
Wat mij nog meer duidelijk geworden is...? Er is véél meer dan rondjes rennen, hardlopen en in vorm zijn. Toch is dat hele riedeltje wél iets wat mij intens gelukkig maakt. Sport is vallen, opstaan en weer doorgaan. Hoge pieken en diepe, diepe dalen. Blessures testen je mentale gesteldheid. In strijd met je gevoel mag je geen gehoor geven aan sluimerende twijfels of aan een afnemende vechtlust. Geloof, discipline en jezelf alert houden… Niet gemakkelijk en ja, je mentale veerkracht wordt behoorlijk op de proef gesteld.
Om terug te komen bij het begin van mijn verhaal: inmiddels vindt de ‘samenhang’ zich langzaam een weg terug. Mijn blessure is eindelijk écht onder controle en zit inmiddels niet meer in mijn hoofd en slechts nog een beetje in mijn knie. Topsport is het incasseren van blessureleed en teleurstellingen. Ik ben weerbaarder geworden en durf te stellen dat mooie sportmomenten in aantocht zijn!
Rocky rehab
My rocky rehab
Bruine gespierde benen tegen een imposante rotsformatie… Een afgetraind lichaam en glinsterende zweetdruppels langs zijn stoere gezicht. “The road is steep, but the destination is within your reach…” Een beetje jaloers kijk ik naar hem op. Niet zozeer jaloers op zijn indrukwekkende staalkabel-spieren, maar wel op zijn ijzersterke wilskracht. Onderuitgezakt bestudeer ik een vale poster van een klimmer in de sportschool in Zuid-Duitsland waar ik 2 keer per week kom. Ik ben blij dat mijn krachttraining er op zit.
Ik ben op trainingsstage en kamp al een lange periode met een blessure. Mijn wilskracht verdween afgelopen periode soms onopgemerkt naar de achtergrond, was kortstondig zoek of volledig afwezig. Begin januari ontstond er tijdens mijn trainingsstage in Zuid-Afrika een vervelend “pijntje” in mijn knie. Een volle maand later werd er door de sportarts geconstateerd dat het kraakbeen onder mijn knieschijf beschadigd was. Het goede nieuws? Mijn klacht was getraceerd! Het slechte nieuws? Kraakbeen herstelt langzaam. Tergend langzaam als je het mij vraagt… De afgelopen maanden werden gekenmerkt door alternatief trainen, koelen, oefeningen en korte periodes van totale rust.
Het zien van de zongebruinde abseiler die elke fitness-bezoeker zijn onvervalste motivatie oplegt, zette me aan het denken. Of het nu aan de clichématige poster lag, mijn natuurlijke geneesproces of de Boheemse berglucht…de maand mei was voor mij een maand van VOORUITGANG! De extra rust tijdens mijn trainingsstage deed veel goeds voor mijn mind-set. Hoewel ik fietstochten heb gemaakt waarbij ik mijn bevroren tenen vervloekte en baantjes heb gezwommen waarbij de minuten tergend langzaag wegtikten…het voelde goed dat ik me volledig kon vastbijten in mijn herstel. De rust en ongecompliceerde dagindeling waren prettig: het was blik op oneindig en gaan! Toen daar vanaf mijn tweede week in Zuid-Duitsland ook nog pijnvrije duurlopen en rustige minutenblokjes bij kwamen, kreeg ik een boost aan zelfvertrouwen! Geweldig om me langzaam weer een beetje atleet te voelen!
Ik kan niet ontkennen dat ik het moeilijk vind dat iedereen om me heen volop met zijn baanseizoen bezig is. Ongeduld, gemis, stiekeme jaloezie...of een mix van alles wellicht…? Ik verlang enorm naar de euforie die met het baanseizoen samenhangt. Er zit nou eenmaal magie aan het vastpinnen van mijn startnummer, het vastknopen van mijn spikes en het getik van mijn vlecht die me bij elke paslanding bij de les houdt. Ik hou van de adrenaline die door mijn lichaam stuwt bij het afgaan van het startpistool. Zelfs het moeilijke mentale spelletje, de vollopende benen, het tandenbijten en het gevoel van brandende longen ben ik gaan missen.
Als atleet streef je altijd naar perfectie. Pasefficiëntie, stabiliteit, balans en het allerbelangrijkst: lichaam en geest op 1 lijn. Synchronie van de bovenste plank! Ik besef me meer dan ooit dat je als atleet moet GENIETEN van de zeldzame momenten waarop je lichaam écht fit en volledig belastbaar is. Hoewel ik niet weet of ik dit seizoen nog wedstrijden ga lopen, maak ik gestaag progressie en heb ik mijn vizier op al het moois dat ongetwijfeld komen gaat! Gejaagd als ik ben bewandel ik de weg der geleidelijkheid. ‘Investeren in de toekomst’ zoals dat zo volwassen heet. Want tenslotte is the road to success steep, but the destination is within my capabilities…
Some training camp impressions...
Adrienne Herzog, onzichtbaar zwanger
Topvorm tijdens de zwangerschap: Adrienne bewijst dat het kan
Zwangerschap is topsport. Atlete Adrienne Herzog neemt deze uitspraak nogal letterlijk. De eenendertigjarige atlete die in 2009 en 2012 een zilveren medaille behaalde tijdens de Europese kampioenschappen veldlopen, is nu zes maanden zwanger. Toch tikt ze nog elke week de honderdtwintig kilometer aan. Haar omgeving is verbijsterd...
Na een rustige duurloop van twintig kilometer op de Mesa-Trail in Boulder grijpt de tengere atlete naar haar bidon. Lachend vertelt ze hoe ze de laatste periode om de paar kilometer door de hurken moet voor een plaspauze. “Behoorlijk frustrerend…mijn kindje drukt constant op mijn blaas.” Het is duidelijk dat Adrienne met het aanstaande moederschap haar sportmentaliteit en vastberadenheid niet verloren heeft.
Na een dopingschorsing van twee jaar was de topatlete klaar om haar comeback te maken. Eenmaal wedstrijdfit kwam ze erachter dat ze zwanger was. Hoewel ze door sommigen in haar omgeving voor gek wordt verklaard, traint de in Colorado woonachtige atlete nog altijd twee per keer dag. “Mijn sport hoeft niet onder mijn zwangerschap te leiden. Lopen zit nu eenmaal in mijn natuur.”
Onzichtbaar zwanger
Het is voor de langeafstand atlete, die als puber een korte periode met anorexia kampte, niet altijd gemakkelijk om haar lichaam te zien uitdijen. Toch valt het haar tot nu toe mee. “De
veranderingen gaan zo vreselijk langzaam dat ik ruim de tijd heb om aan alles te wennen.” Het kindje is inmiddels dertig centimeter, maar met haar ijzersterke buikspieren lijkt
Adrienne haar omgeving voor de gek te houden. Ze is nog nauwelijks zichtbaar zwanger. Slechts iemand die de volledig afgetrainde atlete dagelijks ziet, zal haar minimale buikje opmerken.
Ongeloof en kritiek
Dat sommige van haar vrienden en familieleden sceptisch zijn is soms lastig. Ze krijgt regelmatig snerende opmerkingen of de vraag of haar baby wel groeit. “Ik antwoord dan dat mijn baby’tje gezond is en précies de gemiddelde grote heeft.” Adrienne weet exact waarmee ze bezig is. Naar eigen zeggen heeft ze door haar sportcarrière leren luisteren naar de signalen van haar lichaam. Mensen beseffen niet dat ze normaal honderdtachtig kilometer in de week loopt. Dat is nu één derde minder dan normaal. Ze doet alles met beleid en zorgt ervoor dat haar hartslag niet te veel omhoog gaat. “De gezondheid van mijn kindje staat voorop en ik zal nooit iets doen om dat te riskeren. Ik werk nu met een dokter die helemaal ondersteunt dat ik doortrain.”
Doktersadvies
Er zijn absoluut artsen die tegen intensieve sportbeoefening zijn. Dat is de reden dat Adrienne de overstap maakte van haar gynaecoloog in Boulder naar de Sky Divas Obgyn-kliniek in
Denver. Haar huidige gynaecoloog Bridget Walsh heeft veel ervaring met de begeleiding van zwangere atleten. Dokter Walsh adviseert haar cliënten om tussen de zestig en tachtig procent van
de maximale hartslag te lopen en goed te passen op de thermoregulatie van het lichaam. Dokter Walsh monitort haar patiënten vrijwel wekelijks zodat ze vrouwen direct op de hoogte kan stellen
wanneer de ontwikkeling van de foetus niet geheel naar behoren verloopt.
Tegenstrijdige geluiden
Er zijn veel tegenstrijdige geluiden over het effect van hardlopen tijdens de zwangerschap. Sommige literatuur stelt dat hardlopen nadelig is voor de ontwikkeling van de baby. Zo zou er in de
eerste achttien weken een verhoogd risico zijn op miskramen, zou de hartslag van de baby dalen en het geboortegewicht afwijken van de standaard. Volgens dokter Walsh is er nog nooit met goed
onderbouwd, wetenschappelijk onderzoek vastgesteld dat deze beweringen echt kloppen. Naar haar zeggen is hardlopen tijdens de zwangerschap veilig en gezond, míts vrouwen zich aan bepaalde
voorschriften houden.
Een inspirerend voorbeeld
Adrienne voelt zich bij haar arts in goede handen. Zij begeleidde tevens haar vriendin en trainingspartner Shawna Han. Zij was de eerste ‘hardlooppatiënte’ in de kliniek van dokter Walsh. Shawna trainde haar gehele zwangerschap door en voltooide in de week van haar bevalling nog een duurloop van 21 kilometer. Tijdens die laatste training kreeg zij voor het eerst te maken met Braxton-Hicks* contracties. Drie dagen later werd ze ingeleid en na een probleemloze bevalling van slechts twintig minuten was zij de trotse moeder van een kerngezonde baby.
Toch verliep voor Shawna niet alles vlekkeloos. Ook zij kreeg in haar zwangerschap te maken met vervelende kritiek. Ze herinnert zich nog goed hoe ze aan het einde van haar zwangerschap met haar ronde, in het oog springende buik om 6 uur ‘s ochtends in haar sport-bh op het Boulder Creek Path liep. “De blikken die ik kreeg zijn niet te omschrijven... Alsof ik kindermishandeling pleegde!”
Balans en dosering
Volgens dokter Walsh gaat het bij vrouwen die willen doortrainen tijdens de zwangerschap om balans en dosering. De gynaecologe benadrukt dat hardlopen tijdens de zwangerschap positieve effecten met zich meebrengt. Het heeft onder meer bij de preventie van pre-eclampsie, een ziektebeeld waarbij vrouwen kampen met een te hoge bloeddruk, een positief effect. Tevens is hardlopen gunstig is bij allerlei ‘nietige zwangerschapskwaaltjes’ zoals slaapproblemen, krampen en rugpijn.
Vuur en bevlogenheid
Adrienne’s zwangerschap voorloopt tot nu toe voorspoedig. Toch zijn er ook dagen dat frustratie overheerst. Haar twee jaar durende dopingschorsing heeft haar geduld op de proef gesteld. Hoewel ze
afgelopen maanden in de luwte, zonder enige vorm van druk aan haar basisniveau heeft kunnen werken, mist ze de euforie en spanning rondom wedstrijden enorm. De atlete is over drie maanden
uitgerekend en zal na de bevalling nog zeker twee weken tot een maand moeten herstellen voordat ze weer mag opbouwen. Ze is gretig en kijkt uit naar de periode dat alles weer ‘normaal’ is.
Het staat vast dat Adrienne gebrand is op een ijzersterke comeback. Haar zwangerschap staat haar geenszins in de weg. Ze voelt zich fit en ze is ervan overtuigd dat het gezond is wat ze doet. De lovende woorden over haar arts, haar bewondering voor vriendin Shawna en de fanatieke opsomming van atleten die na hun zwangerschap wereldprestaties leverden, bevestigen haar overtuiging: “Ik weet zeker dat ik na mijn zwangerschap ijzersterk terugkom!”
